توضیحات
ایران و تاجیکستان
ایران و تاجیکستان : کشور فارسی زبان تاجیکستان در قلب آسیای میانه با دارا بودن اشتراکات فراوان تاریخی، فرهنگی و دینی، بلافاصله
پس از فرو پاشی نظام کمونیستی شوروی سابق در سال ۱۹۹۱م و کسب استقلال، از سوی جمهوری اسلامی ایران به رسمیّت شناخته
شد و روابط دو کشور ایران و جمهوری تازه استقلال یافته تاجیکستان، آغاز گردید.
از همان روزهای آغازین روابط، دو کشور ضمن تأکید بر اشتراکات، خواهان گسترش روابط در تمام زمینه ها بودند.
باگذشت ۲۰ سال از استقلال کشور تاجیکستان و برقراری روابط با ایران، با مطالعه و بررسی آنچه که در این سالها به وقوع پیوسته است،
مشاهده میگردد که گسترش روابط دو کشور همواره برای طرفین دارای اهمیت بوده است.
گشایش اولین سفارتخانه خارجی در تاجیکستان توسط ایران، میانجیگیری در جنگ داخلی تاجیکستان، پایمردی درجهت برقراری صلح و
ثبات، کمکهای بشر دوستانه به مردم تاجیکستان، برقراری روابط فرهنگی در سطح عالی، شروع سرمایه گذاری در تاجیکستان پس از
برقراری ثبات سیاسی و اقتصادی، اجرای پروژههای عمرانی نظیر سد و نیروگاه، تونل و جاده، در حال اجرا داشتن پروژههای متعدد عمرانی
و اقتصادی، دیدارهای متعدد رؤسای جمهور، وزراء و معاونین دو کشور و… نشان دهنده اهمیت و علاقه دوکشور فارسی زبان به گسترش
روابط میباشد.
برقراری صلح و امنیت در تاجیکستان از سال ۲۰۰۰ به بَعد و انجام اصلاحات اقتصادی در آن کشور، موجب گردید که روابط آن کشور با ایران نیز
بیش از گذشته گسترش یابد و این روند تا به امروز ادامه داشته است.
عضویت دو کشور در سازمانهای بینالمللی و منطقهای مانند:
اکو، کنفرانس اسلامی، جنبش عدم تعهد، سازمان ملل متحد و البته حضور ایران به عنوان عضو ناظر پیمان شانگهای، خود دلیل دیگری بر
گسترش روابط دو کشور میباشد.
مثبت بودن تراز بازرگانی ایران با تاجیکستان، نیاز تاجیکستان به موقعیت ژئوپلیتیک ایران جهت خارج شدن از بنبست ترانزیتی و توافقات
گسترده تجاری و اقتصادی که در سالهای اخیر بین دو کشور منعقد گردیده است.
نشان میدهد که دو کشور مصمّم به پیشبرد برنامههای خود میباشند.
روابط دو کشور ایران و تاجیکستان :
ظرفیتهای بالاتری برخوردار بوده و دوکشور با تعامل بیشتر و گسترش مناسبات منطقهای بر مبنای اشتراکات بی بدیل تاریخی، فرهنگی،
ادبی و دینی که در رأس آن زبان فارسی قرار دارد.
استفاده مطلوب و کارا از همگرایی های منطقه ای، میتوانند به :
سطحی از روابط برسند که بین ایران و هیچ کشوری از آسیای میانه وجود نداشته باشد.
